کد مطلب:27279 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

يك مسلمان تا چه اندازه از سياست بايد اطلاع داشته باشد؟ و من كه 14 سال دارم آيا بايد بدانم؟

مقام معظم رهبري در پاسخ به سؤالي مشابه سؤال شما مي فرمايند: من البته انتظار دارم كه نوجوانها ـ همان طور كه قبلاً گفتم ـ به جاي اين كه خيلي به آينده نگاه كنند، به حال نگاه كنند؛ يعني الآن شما در يك دوران طلايي زندگي مي كنيد. اين دوران ـ بين سنين ده، يازده سالگي، تا بيست و دو سه سالگي ـ حقيقتاً يك دوران طلايي است؛ دوران ياد گرفتن، آماده سازي ذهن و فكر خود براي آينده است، بخصوص كه امكانات روز در كشور ما فراهم است.

من مي ترسم كه اگر بچه ها امروز خيلي به فكر اين باشند كه فردا چه كاره خواهيم شد، در تخيلاتِ زياد و غير عملي بروند ـ تخيلاتي كه خيلي به عمل نزديك نيست و بيشتر يك حالت موهومات و افسانه پردازي ذهني را به انسان، القا مي كند ـ و از زمان حالشان بمانند.

آن چيزي كه من توصيه مي كنم، اين است كه بچه ها از استعداد خودشان، از وقت خودشان استفاده كنند؛ خوب درس بخوانند. ما بيشترين چيزي كه امروز لازم داريم، اين است كه بچه ها به طور جدي درس بخوانند.

من مي بينم با اين كه برنامه هاي مدرسه هاي ما برنامه هاي خيلي غليظ شديدِ پُرپيماني نيست، بعضي از جوانان ما غالباً گله مي كنند كه درس، ما را خسته كرده است، نمي توانيم بخوانيم. طبق اطلاعاتي كه من دارم، در بسياري از كشورهاي ديگرـ كشورهايي كه امروز از لحاظ علمي و صنعتي و تكنولوژي و اينها پيشرفته تر از كشور ما هستند ـ درسهاي دورة راهنمايي و دبيرستان، از درسهاي مدارس ما خيلي بيشتر است ـ هم حجمش بيشتر و هم دشوارتر است ـ يعني بر ذهن قابل كشش جوانها واقعاً تحميل مطلب مي كند.

اين ذهن جوان، خيلي قابل كشش است، توانش براي كشيدن بار معلومات، خيلي زياد است؛ محفوظات زيادي به آنها ميدهند. من مي بينم با اين كه درسهاي موجود، از لحاظ حجم و محتوا خيلي سنگين نيست، بعضي از جوانهاي ما فرصتي براي خودشان نمي بينند كه بتوانند مطالعات جنبي بكنند؛ در حالي كه به نظر من، جوان مي تواند هم درس بخواند، هم مطالعه و هم ورزش كند.

وقتتان را صرف كارهاي جدي بكنيد و همة اينها جدي است ـ ورزش و بازي هم جدي است ـ براي جوان اين طور است. البته بعضي از كارها جدي نيست. فرض كنيد انسان ساعتها بنشيند ـ البته جمعاً ساعتها ـ و تبليغات تلويزيون را تماشا كند؛ چونـ مثلاً ـ بيست دقيقه قبل از اين كه فيلم را به ما نشان بدهند، تبليغات مي كنند! اين بيست دقيقه ها، خودش خيلي مي شود.

من با اين طور وقت گذراني خيلي موافق نيستم؛ كه ممكن است جمعاً ساعتها از وقت ماها را بگيرد. بعضي از كارها، كارهاي زايدي است؛ اما درس خواندن، مطالعه و ورزش كردن، كارهاي لازمي است. جوانان در اين سنين از همة اينها ميتوانند استفاده كنند و خودشان را براي آينده بسازند.

شما نگاه كنيد كه چه استعدادي خودش را در شما نشان مي دهد؛ اگر چه بايد كساني بنشينند و استعدادها را در افراد كشف كنند، اما حقيقت اين است كه استعداد در وجود جوان و نوجوان، به هر شكلي خودش را نشان مي دهد. توجه ميكنيد؟ بعيد است كه انسان بااستعدادي تا سنين حدود هجده، نوزده، بيست سالگي، خودش حس نكند كه شوق و گرايش و علاقه و توانايي بيشتري براي كدام كار و به كدام سمت دارد. وقتي كه فهميديد استعدادتان در كدام طرف است ـ حالا يا خودتان كشف كرديد، يا معلم، مدرسه يا پدر ومادر به نحوي كشف كردند ـ آن وقت به آن سمت برويد؛ هر چه مي خواهد باشد، نگوييد اين كوچك است، اين كم است.

كشور ما به همه چيز احتياج دارد. كشور به رئيس جمهور احتياج دارد، به صنعتگر احتياج دارد، وزير و طبيب هم احتياج دارد؛ هر كشوري به همه جور انساني احتياج دارد. اين طور هم نيست كه ما فرض كنيم اگر آن شغل را گرفتيم، زندگي ما بهتر خواهد شد و بعد راحت تر به اهداف زندگي خواهيم رسيد؛ نخير، اين طور هم نيست. گاهي انسان در آن جايي كه خيال نميكند، هم زندگيش خوشتر مي گذرد، هم به هدفهاي والاي زندگي كه جلب رضاي الهي است، نزديكتر مي شود و ميتواند محصول صحيحي از زندگي خودش به دست بياورد.

بنابراين آن چيزي كه مي توانم به جوانان و نوجوانان عزيز توصيه بكنم، اين است كه از وقت ـ از حال ـ حداكثر استفاده را بكنند. البته اين هم بدون برنامه ريزي نمي شود؛ بايد بنشينند و با همان ذهن خودشان برنامه ريزي كنند. برنامه ريزي هم يك الگوي همگاني ندارد كه من بگويم همه بايد اين طور برنامه ريزي كنند؛ نه، هر كسي بر حسب سنّش، بر حسب وضع زندگي خانوادگي و امكاناتش، بر حسب آن شهر و خانوادهايي كه در آن زندگي مي كند، ممكن است يك جور برنامه ريزي بكند و يك جور امكان داشته باشد. همه بايد برنامه ريزي كنند و از وقتشان با برنامه، حداكثر استفاده را بكنند. (1)















منابع و مآخذ:

1. برگرفته از كتاب: پرسش و پاسخ از محضر مقام معظم رهبري، مؤسسه فرهنگي قدر ولايت، ص256 الي 259